به گزارش روابط عمومی اداره کل بهزیستی استان اصفهان، هشتم ربیع الاول سال ۲۶۰ هـ. ق، روزی که امام حسن عسکری (ع)؛ پدر بزرگوار حضرت مهدی (عج) بر اثر مسمومیت از زهری که ۸ روز پیش توسط معتمد به ایشان خورانده شده، به شهادت رسیدند و شیعیان را به دست پسر خود حجت‌بن‌الحسن (ع) سپردند.
امام حسن عسکری (ع) در دوران عمر ۲۹ ساله خود آثار مهمی از تفسیر قرآن و نشر احکام و بیان مسائل فقهی و جهت دادن به حرکت انقلابی شیعیانی که از راه‌های دور برای کسب فیض به محضر امام (ع) می‌رسیدند بر جای گذاشتند.
یکی از حساس‌ترین و مهم‌ترین اقدامات امام حسن عسکری (ع)، معرفی فرزندشان به جامعۀ شیعه بود. این موضوع از آن جهت دارای حساسیت بود که از طرفی دشمنان امام زمان (عج) در صدد پیدا کردن و به شهادت رساندن آن حضرت بودند؛ چون طبق روایات متعددی می‌دانستند که فرزندی از خاندان اهل بیت (ع) به دنیا خواهد آمد که منجی عالم و درهم کوبندۀ ستمگران خواهد بود و همچون پدران خود با دستگاه ظالم بیعت نخواهد کرد.
بنابراین، اقدامات متعددی برای جلوگیری از تولد آن حضرت انجام دادند و حتی نقشۀ قتل امام حسن عسکری (ع) را کشیدند؛ چنانچه در روایات، تولد امام زمان (عج) به ولادت حضرت موسی (ع) تشبیه شده است.
پس از اینکه امام حسن عسکری علیه السلام به شهادت رسیدند، یاران و شیعیان ایشان در خانه آن حضرت جمع شدند تا بر پیکر پاک ایشان نماز بخوانند، جعفر کذّاب، برادر ایشان هم آمد تا بر آن حضرت نماز بخواند. همه شیعیان حضور داشتند که ناگهان دیدند کودکی آمد و دامن جعفر را گرفت و وی را از کنار پیکر پدرش دور کرد و گفت: من سزاوارترم که بر پیکر پدرم نماز بگزارم. سپس خود بر پیکر پدرش نماز خواند و مردم نیز همراه با او نماز خواندند و جعفر، مبهوت و حیران مانده بود و نمی‌توانست حرف بزند.
پس از اینکه نماز را به پایان رسانید، از میان جمع مردم خارج شد و رفت و ناپدید شد و نفهمیدند که به کدام سمت رفت و این آغاز امامت و همچنین شروع غیبت آن حضرت بود.
نظر شما